معرفی اهم پروتکلهای مبتنی بر تقاضا در شبکه های Ad-ho


به طور کلی پروتکلهای مطروحه از لحاظ شیوه ی برنامه ریزی به دو دسته ی مبتنی بر جدول و مبتنی بر تقاضا تقسیم بندی می شوند که هر یک دارای خواص مخصوص به خود می باشند.  پروتکل های مبتنی بر تقاضا مشتمل بر دو مرحله عملکرد کشف مسیر و نگهداری مسیر می باشند. مرحله ی کشف مسیر هنگام نیاز مبدا به مسیری به سوی مقصد آغاز می شود. مبدا پیام درخواست مسیری ارسال می کند، هر گره که این پیام را دریافت کرد ملزم است که آن را دوباره ارسال نماید تا پیام به گره ی مقصد برسد. مقصد نیز یک پیام پاسخ مسیر به گره ی مبدا باز می فرستد. گاهی ممکن است گره ی مقصد چند پیام درخواست، بر روی چند اتصال دریافت دارد که بهترین آنها را بر مبنای معیار خاص پروتکل که می تواند تاخیر و یا تعداد پرش و یا ... باشد، انتخاب کند. در این روش منابع شبکه برای نگهداری مسیرهای بلا استفاده تلف نمی شود ولی تاخیر بیشتری را نسبت به روش مبتنی بر جدول شاهد خواهیم بود. مرحله ی نگهداری مسیر مسیرهای بی اعتبار را حذف می کند و در صورت نیاز اقدام به کشف مجدد مسیر می نماید. از عیوب روش به هنگام، می توان به عدم آگاهی از کیفیت مسیر قبل از شکل گیری آن اشاره نمود که در برخی کاربردهای خاص می تواند بسیار نامطلوب باشد، اثرات روش به هنگام، بر روی شبکه های Ad-hoc در مقاله [2] به طور مبسوطی بیان گردیده است. پروتکل های به هنگام گوناگون در چگونگی مراحل کشف و نگهداری مسیر متفاوت هستند زیرا برای انتخاب مسیر معیارهای مختلفی در نظر می گیرند و روشی که برای تازه نگه داشتن مسیرها و حذف مسیرهای بی اعتبار انتخاب می کنند،متفاوت است.

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد