به طور کلی پروتکلهای مطروحه از لحاظ شیوه ی برنامه ریزی به دو دسته ی مبتنی بر جدول و مبتنی بر تقاضا تقسیم بندی می شوند که هر یک دارای خواص مخصوص به خود می باشند. پروتکل های مبتنی بر تقاضا مشتمل بر دو مرحله عملکرد کشف مسیر و نگهداری مسیر می باشند. مرحله ی کشف مسیر هنگام نیاز مبدا به مسیری به سوی مقصد آغاز می شود. مبدا پیام درخواست مسیری ارسال می کند، هر گره که این پیام را دریافت کرد ملزم است که آن را دوباره ارسال نماید تا پیام به گره ی مقصد برسد. مقصد نیز یک پیام پاسخ مسیر به گره ی مبدا باز می فرستد. گاهی ممکن است گره ی مقصد چند پیام درخواست، بر روی چند اتصال دریافت دارد که بهترین آنها را بر مبنای معیار خاص پروتکل که می تواند تاخیر و یا تعداد پرش و یا ... باشد، انتخاب کند. در این روش منابع شبکه برای نگهداری مسیرهای بلا استفاده تلف نمی شود ولی تاخیر بیشتری را نسبت به روش مبتنی بر جدول شاهد خواهیم بود. مرحله ی نگهداری مسیر مسیرهای بی اعتبار را حذف می کند و در صورت نیاز اقدام به کشف مجدد مسیر می نماید. از عیوب روش به هنگام، می توان به عدم آگاهی از کیفیت مسیر قبل از شکل گیری آن اشاره نمود که در برخی کاربردهای خاص می تواند بسیار نامطلوب باشد، اثرات روش به هنگام، بر روی شبکه های Ad-hoc در مقاله [2] به طور مبسوطی بیان گردیده است. پروتکل های به هنگام گوناگون در چگونگی مراحل کشف و نگهداری مسیر متفاوت هستند زیرا برای انتخاب مسیر معیارهای مختلفی در نظر می گیرند و روشی که برای تازه نگه داشتن مسیرها و حذف مسیرهای بی اعتبار انتخاب می کنند،متفاوت است.
سیستم های بی سیم از حدود سال های 1980 مورد استفاده بوده و ما تا کنون شاهد نسل های اول , دوم و سوم این تکنولوژی بوده ایم.این نوع سیستم ها بر اساس یک ساختار مرکزی و کنترل شده مثل access point عمل می کنند. نقاط دسترسی به کاربرین امکان می دهند با تغییر مکان خود هم چنان بتوانند به شبکه متصل بمانند. اما با این حال به دلیل حضور چنین نقاط ثابتی در شبکه محدودیتهایی بروز می کنند. به عبارتی در مکان هایی که امکان برقراری ساختار ثابت و همیشه پایدار وجود ندارد این نوع تکنولوژی نمی تواند پاسخ گو باشد. پیشرفتها و دست آورد های اخیر بشری و به وجود آمدن blue tooth , نوع جدیدی از سیستم های بی سیم یعنی شبکه های Mobile ad hoc را معرفی کردند.شبکه های Mobile ad hoc که آنها را گاهی شبکه های “short live” نیز می نامند می توانند در غیاب ساختار ثابت و متمرکز عمل کنند. بدین ترتیب در مکان هایی که امکان به راه اندازی سریع یک شبکه ی ثابت وجود ندارد کمک بزرگی محسوب می شوند. شایان ذکر است که واژه ی ad-hoc لاتین بوده و به معنی " فقط برای این منظور" می باشد.
شبکه ی Mobile Ad hoc سیستم خود کاری متشکل از Node های موبایل و یا متحرکی است که توسط لینک های بی سیم به یکدیگر متصل شده اند. هر node هم به عنوان end- system و هم به عنوان مسیریاب برای بقیه ی node های موجود در شبکه به کار می رود. در چنین شبکه ای هر کاربری می تواند در حالی که با node یا node های دیگری در حال ارتباط است مکان خود را تغییر دهد.
مسیر بین هر جفت از کاربرین ممکن است دارای لینک های چند گانه بوده و نیز رادیوی بین آنها ناهمگن باشد.
پروتوکل معروف IEEE 802.11 قادر به تامین امکانات شبکه های Ad hoc در مواقعی که access point وجود ندارد اما در سطح پایین تری می باشد.در این حالت node ها می توانند اطلاعات را در شبکه ارسال و دریافت کنند اما قادر به مسیر یابی نیستند. شبکه های mobile ad hoc یا به صورت مجزا و ایزوله و یا در ارتباط با بقیه ی شبکه ها همچون اینترنت عمل می کنند. این شبکه ها توانسته اند رویای اتصال به شبکه در هر مکان و هر زمانی را به واقعیت بدل کنند. یکی از کاربرد های بسیار واضح این نوع شبکه در محل های گرد آمدن افراد با laptop است که به راحتی می توانند تشکیل شبکه بدهند.
سلام
خدمت تمامی دوستان عزیز و پژوهشگر
با آغاز سال تحصیلی جدید قصد دارم فعالیت بیشتری در اینجا داشته باشم.
خدمت همه دوستان علاقمند به پژوهش در زمینه شبکه های بی سیم و شبکه های حسگر موردی
اعلام می کنم که هم اکنون در رابطه با شبیه ساز ns-2 در حال مطالعه و تحقیق هستم.
کسانی که مایل به همکاری و تبادل لینک هستند در همین جا نظرات خود را اعلام نموده
و آدرس پست الکترونیکی خود را نیز اعلام نمایند.
با تشکر از همکاری شما
بهنام فرهادی